Τα πόδια της έτρεμαν. Έτρεμαν σε σημείο που δεν μπορούσε να σταθεί όρθια εδώ και μισή ώρα.
Έτσι, για να μένει καθιστή, είχε επιλέξει το αλουμινένιο διάτρητο σκαλί του αμαξώματος ενός μαύρου γεμάτου λάσπες Τζιπ, από την πλευρά της ανοιχτής μπροστινής δεξιάς πόρτας, για να έχει ανοιχτό χώρο μπροστά της, με μπόλικο καθαρό αέρα της θάλασσας.
Το στομάχι της είχε επιτέλους σταματήσει να θέλει να βγάλει το περιεχόμενό του στην παχιά άμμο που πάταγε ξυπόλυτη, αλλά το κεφάλι της δεν είχε σταματήσει να θέλει να πέσει κάτω.
Η κόλαση είχε φύγει έτσι όπως είχε έρθει. Μέσα σε καταιγισμό.
Έμενε μόνο εκείνος ο μπλάβος παχύς πόνος στη διογκωμένη αριστερή της ωμοπλάτη για να της θυμίζει τον πόλεμο που την είχε στο κατόπι, από την ημέρα που είχε γεννηθεί. Για να της θυμίζει ότι έπρεπε πάλι να φύγει.
Πριν όμως, ας τον έβλεπε για μια τελευταία φορά. Κι όχι σε φέρετρο Θεέ μου. όχι σε φέρετρο. μ' έχεις ξανακούσει άλλη μια φορά. άλλη μία μόνο; Άλλη μία μόνο μπορείς να μ' ακούσεις;
-