Αύγουστος του 1965, Οκτώβριος του 1986, Νοέμβριος του 1994, Αύγουστος του 2002.
Κι έτσι όπως κάθισε στην καρέκλα που ήταν πίσω του, μ' όλα αυτά να διαπερνούν τη μνήμη του με αστραπές θορύβων, δευτερόλεπτα αφότου είχε σηκώσει το ακουστικό του τηλεφώνου της κουζίνας, προσπαθώντας να ξεχάσει το φως του μεσημεριανού ήλιου που τον είχε τυφλώσει, οκτώ χρόνια μετά, δύο νεκρούς αργότερα, κι έναν κόσμο άλλο, χαμογελούσε ελαφρά, γιατί την είχε καταλάβει, χωρίς πια να τρέμουν τα χέρια του, όπως τότε. Χωρίς να μπορεί να φανταστεί, οτιδήποτε από εκείνα που τον περίμεναν.
-